६४) अथ सौभाग्यव्रतकथा.

एके दिवशीं देशभूषण नामक अवधिज्ञानी मुनीश्वर नाना देशां- तून विहार करीत करीत त्या नगराच्या बहिरुद्यानांत येऊन उतरले. ही वार्ता धनवतीस कळतांच ती तेथे गेली. त्रिप्रदक्षिणापूर्वक त्या मुनीश्वरांना वंदनादि करून त्यांच्या समीप बसली. मग आपले दोन्ही हात जोडून विनयाने त्यांना म्हणते, मो जगद्‌गुरो ! जगदुद्धारक स्वामिन् ! मजला पुत्रसंतान नसल्यामुळे मनुष्यजन्म निःसार वाटत आहे. माझे मन अत्यंत उदासीन झाले आहे. याचे कारण काय असावे बरे ? हे तिचे दैन्य वचन ऐकून ते तिला अवधिज्ञानानें जाणून म्हणाले, हे कन्ये ! आतां तुला पूर्वभवाची हकिगत सांगतो ती ऐक.तूं आपल्या पूर्व भवांत एक दिगंबर मुनीश्वर चर्यामार्गाने चालले असतां त्यांना पाहून यौवनमदाने उन्मत्त झाल्यामुळे मनांत उदासीन झालोस. त्या कारणानें तुझा जन्म आतां निरर्थक होत आहे. तेव्हां तिला अत्यंत वाईट वाटलें, पुनः ती म्हणाली, भो स्वामिन् ! आतां त्याला उपाय सांगावा. ही तिची प्रार्थना ऐकून ते म्हणतात, हे कन्ये ! अशा प्रसंगी तूं सौभाग्य व्रत है यथाविधि पालन कर, म्हणजे पूर्वभवांतील दोषांचा परिहार होऊन सौभाग्य प्राप्त होईल. असे म्हणून त्यांनीं त्याचा सीवेधि तिला सांगितला. ते ऐकून धनवतीस अत्यानंद झाला. मग तिने त्या मुनींना वंदना करून है व्रत स्वीकारिलें, नंतर पुनः वंदना करून आपल्या घरी परत आली. पुढे काळानुसार तिने हैं व्रत यथाविधि पाळून उद्यापन केलें. त्या योगाने ती गर्भवती होऊन देवकुमार नामक पुत्राला प्रसवली. व्यानंतर मोठ्या आनंदाने संसारां- तील सर्वविषयसुखाचा अनुभव घेती झाली. शेवटी ती सन्यासविधिनै मरून स्वर्गात गेली आणि दिव्य सौख्य मोगू लागली.