( १५६)  नवरात्री व्रतकथा.

एके दिवशीं रात्रीं विलास मंदिरांत मरुदेवी आपल्या पतीसह निजली असतां त्या रात्रींच्या चौथ्या प्रहरीं तिला सोळा स्वप्ने पडलीं त्या शुभवेळींच तिच्या गर्भात आदिनाथ तीर्थकरांचा जीव स्वर्गातून अवतरला. मग प्रातःकाळीं ती देवी स्नान करून आपल्या अंगावर वस्त्रा-लंकार घालून आपल्या पतीकडे सभेमध्ये गेली. नंतर तिनें आपण रात्रीं पाहिलेलीं सर्व स्वप्न त्यांना सांगितलीं तेव्हां त्यांनी तिला त्या सर्व स्वप्नांचीं फलें सविस्तर सांगितलीं. तों फलें ऐकून ती आनंदित होऊन आपल्या स्थलीं आलीं. स्वर्गाहून चतुर्णिकाय देव येऊन तीर्थकरांच्या गर्भावतार-कल्याणाचा महोत्सव करते झाले. ९ नऊभास पूर्ण झालेवर आदिनाथ तीर्थकरांचा जन्म झाला. त्यावेळोंडी चतुर्णिकाय देवांनीं येऊन जिन-जन्मोत्सव केला. नंतर तो जिनबालक २० लक्ष वर्षे बाल्यावस्था उल्लंघून यौवनावस्त्रेत आला. त्यावेळी लोकांना जीवनोपायाचा मार्ग माहीत नव्हता. त्यामुळे ते नाभिराजाकडे आले. तेव्हां त्यांनी त्यांना असे सांगितले की; आतां तुन्दी त्या आदिनाथाकडे जा, म्हणजे वे तुम्हांस जीवनोरायाचा योग्य उथप सांगतील. मग ते सर्व-जन आदिनाथाकडे गेले. तेव्हा त्यांनी आपल्या अवधिज्ञानाने विदेह क्षेत्रांतील सर्व परिस्थितो जाणून त्यांना इट, हे दोनकत्सकांनों ! तुम्ही आतां अति, मषि, कृषि, विद्या, वाणिज्य व शिल्प अशीं सदा कर्म करून आपला निर्वाद करावा. असे सांगून त्या कार्यास योग्य अशा लोकांची निवड करून त्यांना क्षत्रिय, वैश्य, शूद्र अशी संज्ञा देऊन तीन वर्ण निर्माण केले. हे सर्व त्या मगवंतांच्या मुखाने ऐकून त्यांना नमस्कार करून ते लोक आपल्या ठिकाणों निघून गेले.