(२५) अथ अहिगहीव्रतकथा.

संतप्त होऊन आतो ” आपल्या विद्याबळानें त्या सर्वांचा अपमान करून सूट व्यावा.” या हेतूनें आपल्या मायामयी विद्येच्या सामर्थ्यानें अति- हाथ मनोरम व अप्रमित रूप धारण करून अंगावर नानाविध बत्रालं- कार घाइन गुप्तरीतीने ती रतिदेवी ज्या ठिकाणी वास करीत होती तेथे गेला आणि अकस्मात् तिच्या समोर जाऊन उभा राहिला. तेव्हां ती आश्वर्याने पाहते तोच तो तिला म्हणाला, हे प्रिययुवते ! रति- देवी ! पहा ! ” त्या द्वारावती ( द्वारका) नगरींचा अधिपति जो श्रीकृष्ण त्याचा पुत्र मी कामदेव नामें आहे. तुला प्रत्यक्ष पाहून जावे, या अभिलाषेने येथे आलो आहे. ” हे त्याचें मधुर भाषण ऐकतांच आणि त्याचे ते मनोहर इंद्रासमान दिव्यरूप पाहतांच तिच्या अंतःकर- णांत अतिशय मोह उत्पन्न झाला. मग ती लज्जेनें खाली मान घाढून- (कारण तिला आपल्या सुंदरस्वरूपाविषयीं अति अभिमान वाटत असे.) मोठ्या दीनमुद्रेनें व आतुरतेनें त्या युवराजास म्हणाली, – ” भो युवराज ! आपलें स्वरूप इतकें मनोरम व अनुपम आहे हें मला माहीत नाहीं. आमच्या स्वजनांनीं आपला धिक्कार केला. परंतु तें चुकीचे आहे. मी आपले हैं दिव्यरूप पाहतांच अगदीं मोहित झाले आहे. मी आपणास करून घेण्यास उद्यत आहे. यास्तव आतां आपण मला गुत्तरीतीनें येथून त्वरित घेऊन चला. ” हैं तिचें विनयपूर्ण भाषण ऐकून त्यालाहि मोठा आनंद झाला. तेव्हां कामदेवानें तिला गुप्तरीतीनें आपल्या नगरी आणिलें. मग तिला न कळत त्यानें आपलें स्वरूप पालटून एका हीन दीन मातंगाचें रूप धारण करून तिच्यापुढे उभे राहून म्हटलें कीं, ‘ हे कांते रतिदेवी ! मी तो कामदेव नसून एक मायाचारी या नगरांतील चांडाळ आहे; तुला कोणत्याही युक्तीनें फसवून येथे आणिलें आहे; तरी आतां तूं माझ्या घरीं चल आणि माझ्याशीं विवाह करून स्वस्थ रहा.’ असे त्याचे उद्‌गार ऐकतांच तिच्या हृदयांत एकदम धक्का बसल्यामुळे ती मूच्छित होऊन भूमीवर पडली. मग कांहीं वेळानें ती सावध होऊन उठून दुःखानें आतिशोक करूं लागली.