एके दिवशीं तो दंडक त्या नीलगिरी पर्वतांत गाई राखण्याकरितां गेल्यामुळे तेथील त्या दगडास पाहून त्याला जातिस्मरण झालें. तेव्हां पूर्वी या दगडावर बसलेल्या मुनीश्वरांत उपसर्ग केल्यामुळे नरकांत जन्मून घोरदुःख भोगावें लागले वगैरे त्याला स्मरण झाल्याने तो पश्चात्ताप करूं लागला. इतक्यांत तेथील वनांत दावाग्नि अकस्मात् पेटल्याने तो त्यांत सांपडून मरण पावला. आणि तोच तूं या नगरांत राजा होऊन राज्य करीत आहेस. असो.
या प्रमाणे १२ वर्षे गेल्यावर श्रीपिहितास्त्रव नामक महामुनि महाराज त्या नगराच्या उद्यानांत आले. तेव्हां ते राजे व नगरांतील श्रावक लोक हे त्यांच्या दर्शनास गेले. त्यावेळी ती गुणमति आर्यिका व ती दुर्गंधी ह्याही तेथे गेल्या होत्या. त्या मुनीश्वराच्या मुखानें कांहीं वेळ धर्मोपदेश श्रवण केल्यावर ती दुर्गंधी त्या मुनीश्वरांस आपलीं दोन्ही करकमले जोडून विनयानें त्यांना म्हणते, हे दयासागर स्वामिन् ! पूर्वजन्मीं मी कोणतें पाप केले होतें ? त्यामुळे आतां मला हे दुर्गंधी शरीर प्राप्त झाले आहे. हे मला कृपा करून सांगावे. हें तिचें नम्र
इकडे ते मुनीश्वर जिनालयांत येऊन बसले असतां त्या उष्ण आहारामुळे त्यांच्या अंगांत अत्यंत दाइ उत्पन्न झाला. आणि त्यामुळे ते मुनीश्वर समाधि साधून अच्युत कल्पांत इंद्र झाले. ही वार्ता ऐकून त्या बसुपाल राजास अत्यंत क्रोध आला. व तो राजश्रेष्ठि गंगदत्त ‘ आपल्या भार्येनें आपली अपकीर्ति केष्ठी’ असे जाणून तो संसारापासून विरक्त झाला. आणि वनांत जाऊन एका मुनीजवळ जिनदीक्षा घेऊन तपश्चर्या करूं लागला. आणि इकडे त्या राजानें त्या सिंधुमतीचे नाक, कर्ण, स्तन छेदून धिंड काढून तिला नगरांतून हाकलून दिले. पुढें सात दिवसांतच तिच्या शरीरांत असाध्य रोग उत्पन्न होऊन ती मरून सहाव्या नरकांत गेली. तेथे ती बावीस सागर वर्षे अत्यंत घोर दुःख भोगून आयुष्यांतीं तेथून मरून येथे येऊन कुत्रा झाली. पुनः
हे अशोक राजन् ! आतां तुझ्या पूर्वभवप्रपंच सांगतो; तें
हे त्या पुरोहिताचें वचन ऐकून तो तेथेंच स्वस्थ राहिला. पुढे तिसऱ्या दिवशींच त्याचें इष्टकार्य सफल झालें. त्यामुळे त्यांस मोठा
पुढें कालांतरानें त्या नगराच्या उद्यानांत विमलवाहन केवळी श्वर येऊन अवतरले. हैं शुभवृत्त कळतांच तो राजा आपले परिजन व पुरजन यांच्या सह पादमार्गे त्यांच्या दर्शनास गेला. तेथे गेल्यावर मोठ्या आदरानें तीन प्रदक्षिणा घालून त्याची वंदना, पूजा, स्तुति वगैरे करून योग्यस्थानी बसला. तेव्हां त्या केवळी जिनेंद्रास पाहतांच तो दुर्गंध राजकुमार एकदम मूर्छित होऊन पडला. तेव्हां तो सिंहसेन राजा आपले दोन्ही हात जोडून मोठ्या विनयाने त्या केवळी
वि. मग कालांतरानें थोड्याच दिवसांत त्या सिंहसेन राजाच्या मनांत
पुढे तो सुगंध राजा कांही दिवस ऐहिक सुखाचा अनुभव घेऊन त्याच्या मनांत वैराग्य उत्पन्न झाल्यानें आपल्या जयकुमार नामक पुत्रांस राज्यभार देऊन वनांत गेला. तेथे एका मुनीश्वराजवळ जिनदीक्षा धारण करून तपश्चर्या करूं लागला. आयुष्यांर्ती शुभध्यानानें समाधि साधून अच्युत कल्पांत देव झाला. तेथें पुष्कळ दिवस स्वर्गीय सुखांचा अनुभव घेऊन आयुष्यांती तेथून घ्यवून तो या जंबूद्वीपांतील पूर्व विदेह क्षेत्रांत पुंडरिकिणी नगर आहे. तेथे विमलकीर्ति नामकः राजा व त्यांची धर्मपत्नि पद्मश्री यांच्या पोटीं अर्ककीर्ति नांवाचा पुत्र झाला. पुढें तो चक्रवर्तिराजा होऊन षट्खंडाचा अधिपति झाला. पुष्कळ दिवस तो राज्यैश्वर्य भोगून त्याच्या मनांत वैराग्य उत्पन्न झाल्या- मुळे तो आपल्या जितशत्रु नांवाच्या पुत्रास राज्यभार देऊन वनांत गेला. तेथे एका महामुनिजवळ जिनदीक्षा धारण करून तपश्चर्या करूं लागला. अंतीं समाधिविधीनें मरण पावून अच्युत स्वर्गात इंद्र झाला. तेथे चिरकाल दिव्य सुखाचा अनुभव घेऊन आयुष्यांतीं तेथून च्यवून आतां तूं या हस्तिनापुर नगरांत अशोकराजा होऊन जन्मला आहेस. हें ऐकून त्यांना आश्वर्यानंद झाला. असो. हे राजन् ! आतां तुमच्या पुत्रांचा भवप्रपंच कथन करितो. तें तुम्ही शांतचित्तानें ऐका, – उत्तर मथुरंत सूरसेन नांवाचा एक मोठा पराक्रमी व न्यायवान् असा राजा होता. त्याला विमलमति या नांवाची एक सुशील व सुंदर अशी राणी होती. त्यांना पद्मावती नामें एक सुंदर कन्या होती. त्याच नगरांत अग्निशर्मा नांत्राचा एक ब्राम्हण राइत होता. त्याला सावित्री नांत्राची एक गुणवती स्त्री होती. यांच्या पोटीं शिवशर्मा, अग्नि-
या प्रमाणे त्या सुवर्णकुंभ मुनीश्वरांच्या मुखानें सर्वांचा भवप्रपंच
ReplyForward Add reaction
|
ReplyForward Add reaction
|
ReplyForward Add reaction
|
ReplyForward Add reaction
|
ReplyForward Add reaction
|
ReplyForward Add reaction
|
ReplyForward Add reaction
|