व्रतविधि-श्रावण शु. ८ दिवशी या व्रतधारकांनी सुखोष्ण जलानें अभ्यंगस्नान करून अंगावर दृढधौत वर्षे धारण करावीत सर्व पूजा साहित्य हाती घेऊन जिनालयास जावें. मंदिरास तीन प्रदक्षिणा करून ईर्यापथशुद्धि वगैरे क्रियांपूर्वक श्रीजिनेंद्रास मक्तीने साष्टांग नमस्कार करावा. पीठावर चोवीस तीर्थकर प्रतिमा यक्ष यक्षीसह स्थापून तिचा पंचामृतांनीं अभिषेक करावा. अष्टद्रव्यांनी त्यांची अर्चना तीन प्रकारच्या नैवेद्यांसह करून श्रुत व गुरु यांची पूजा करावी, यक्ष, यक्षी व ब्रम्हदेव यांचे अर्चन करावें. देवांपुढें तीन पानें मांडून अक्षताचे तीन पुंज घालावेत आणि त्यांवर फलपुष्पादिक ठेवावेत. ॐ हीं थीं क्लीं ऐं अई चतुर्विंशति तीर्थकरेभ्यो यक्षयक्षीसहितेभ्यो नमः स्वाहा ।। या मंत्रानें सुगंधी १०८ पुष्पें घालावीत. णमोकार मंत्राचा १०८ वेळां जप करावा. ही व्रतकथा वाचावी. नंतर एक महार्थ्य करून त्यानें ओवाळीत मंदिरास तीन प्रदक्षिणा घालून मंगळारती करावी. त्या दिवशी उपवास करावा. सायंकाळीं श्रीजिनसहस्रनामस्तोत्र म्हणून दीपधूप यांनी पूजा करावी. दुसरे दिवशीं चतुःसंघास चतुर्विध दानें देऊन मग आपण पारणा करावी.
या प्रमाणें अष्टमीस व चतुर्दशीस पूजाक्रम करीत नऊ पूजाक्रम पूर्ण झाल्यावर याचें उद्यापन करावें. (श्रावणांत ४ पूजा, भाद्रपदांत ४, आश्विन शु० ८ ची १ मिळून नऊ पूजा होतात प्रतिदिनी चोवीस तीर्थकरांस क्षीराभिषेक करावा. नंदादीप लावावा. सायंकाळी कर्पूर दीप व धूप यांनीं पूजा करावी.) त्यावेळीं चतुर्विंशति तीर्थकर प्रतिमा नूतन तयार करवून तिची पंचकल्याणपूर्वक प्रतिष्ठा करावी. पांच प्रकारचे पायस, पोळ्या, करंज्या, लाडू यांचे नऊ चरु करावेत. एका पाटावर नऊ स्वस्तिकें काढून त्यांवर नऊ पार्ने मांडावीत. नंतर त्यांवर अष्टद्रव्यें
लावून अक्षत पुंज ठेवावेत. आणि नऊ केळी, नारळ, तिळाचे लाडू, राळ्याच्या पीठाच्या ठाडू, भिजलेले हरभरे पुंज, खडीसाखर (कळशोगर) बाडितोड करमणी (पादहस्तभूषणे.) हीं सर्व क्रमानें ठेवावीत. (चरु-चोवीसतीर्थकर) श्रुत, गणधर, पद्मावती, ब्रम्हदेव यांना अर्पण करावेत. ब्रम्हदेवास ब्रम्हवत्र द्यावें. चतुर्विधसंघास चतुर्विध दानं व आवश्यक वस्तू द्याव्यात. असा याचा पूर्णविधी आहे.
पूर्वी हे व्रत रत्नभूषण नगरांतील रत्नशेखर राजाच्या पट्टस्त्री रत्नमंजूषा इनें पश्चिम विपुलाचल पर्वतावर वीरप्रभूचें समवसरणांत धारण फेलें. पुढे ती काळानुसार व्रत पूर्ण करून त्या पुण्यप्रभावानें या प्राप्त झालेल्या खीलिंगाचा उच्छेद करून स्वर्गसंपत्ति व क्रमानें चक्र- बर्तित्व भोगून शेवटीं दीक्षा घेतली. तपश्चर्येने कर्मक्षय करून मोक्षास गेली. असा या व्रताचा पुण्यप्रभाव आहे. या प्रमाणे कथेचा हा दृष्टांत आहे.