(४७) अथ आदित्यवारव्रतकथा

इकडे वाराणसी नगरांत एके दिवशीं मुनीश्वर आळे. तेव्हां मतिसागर व गुणसुंदरी त्यांना विचारतात कीं, हे भवसिंधुतारक गुरुराज ! आम्हांला है दारिद्य दुःख कोणत्या कर्मानें भोगावें लागत आहे ? हे कृपा करून सांगा. मग मुनीश्वर म्हणाले, – उत्तमशा व्रताची तुम्ही फारच निंदा केली. त्यामुळे हें दारिच भोगीत आहात. जर तुम्ही रविवारव्रत स्त्रीकाराल तर तुमचे द्रारिय नाहींसें होईल. अर्थात् तुमच्या घरांत पुनः संपत्ति येईल. मग त्यांनी हें व्रत विधिपूर्वक कालानुसार केलें. त्यामुळे घरांत पुनः संपत्ति आली.

इकडे सात बंधु मोठे काबाडकष्ट करून उदर भरीत होते एकदां गुणधर धाकटा बंधु रानांतून गवताचा भारा बांधून घरी येत असतां खुरपें (त्रिळा) रानांतं विसरून आला. भुकेनें फार व्याकुळ झाल्यानें घरी येऊन मालाकणबाईस जेवावयास मागू लागला. तेव्हां ती म्हणाली, खुरपें कोठें ठेवून आलास, अगोदर ते घेऊन ये, म्हणजे जेवावयास तुला मिळेल. हैं ऐकून तो तसाच भुकेला रानांत गेला. आणि पाहतो तो त्या खुरप्याचे सभोवती एका नागसर्पानें बेटाळा घातला आहे. हे पाहून तो हात जोडून त्या नागसर्पाशीं खुरपें मागू लागला. खुरपें मिळत नाहीं असें पाहून त्याला आपल्या कर्माविषयीं पश्चात्ताप वाटला. आणि वीतराग सर्वज्ञ परमेष्ठीचें स्तवन अनन्यभावानें तो करूं लागला. त्यायोगें पाता- ळांतील भुत्रनेंद्राचें असन कंपायमान झालें. त्यानें अवधिज्ञानानें जाणले कीं; कोणी जिनेंद्रभक्त संकटांत पडला आहे. तेव्हां त्यानें-धरणेंद्रानें पद्मावतीस आज्ञा केली कीं; तो गुणधर मुलगा अर्हताचा खरा भक्त आहे. त्याचे मातापिता पार्श्वनाथ स्वामींच्या भक्तींमध्यें तत्पर असून त्यांचें आचरण उत्तम आहे. यास्तव त्या बाळाला तुम्ही जाऊन प्रसन्न व्हा आणि संकटांतून त्याला सोडवा. हे ऐकून पद्मावती गुणधरा समीप आळी आणि त्याला म्हणाली, हे वाळा ! भिऊं नको. हैं सोन्याचें खुरपें घे. हा रत्नाचा हार घे. ही पार्श्वनाथाची मूर्ति तुला