(५३) अथ सर्वार्थसिद्धिव्रतकथा.

– कथा-

या जंबूद्वीपांतोल भरत क्षेत्रांत आर्यखंड असून त्यांत सुरम्य नामें सुंदर देश आहे. त्यांत भूतिलक नांवाचें मनोहर पट्टण असून तेथें पूर्वी देवपाल नामें राजा आपल्या लक्ष्मीमती राणीसह सुखानें राज्य करीत असतां, – एके दिवशीं देशभूषण नामक महादिव्य ज्ञानी मुनीश्वर त्या पट्टणाच्या उद्यान वनांत येऊन उतरले. ही शुभवार्ता वनपालकाकडून राजांस कळतांच तो नगरांत आनंदमेरी देववून सकल जनांसह पादमार्गे त्या वनांत गेला आणि त्यांना भक्तीनें तीन प्रदक्षिणा घालून वंदनादि करून त्यांच्या समीप जाऊन बसला. कांहीं वेळ धर्मो- पदेश श्रवण केल्यावर राणीनें आपलीं दोन्ही करकमले जोडून नम्रपणें मुनीश्वरांस प्रश्न केला. हे स्वामि महाराज ! आज आपण आम्हांस सर्व सुखाची प्राप्ति होण्यासारखें एकादें व्रतविधान सांगावें. हे तिचें नम्र भाषण ऐकून ते तिला म्हणाले, हे राजकन्ये ! आतां तुम्हांस ‘ सर्वार्थसिद्धिव्रत’ हे पालन करण्यास योग्य आहे. कारण जे जीपुरुष हें व्रत भक्तीने करतात, त्यांना इइपरलोकीं इष्टार्थसुखाची प्राप्ति होतें. पुढें मोक्षसुखहि अवश्य मिळतें. असे म्हणून त्यांनीं सर्व व्रतविधि त्यांना सांगितला. हे सर्व कथन ऐकून सर्वास मोठा आनंद झाला. मग लक्ष्मी- मती व सुवर्णमाला यांनी हे व्रत त्यांच्या जवळ ग्रहण केलें. नंतर सर्वजन त्यांना नमस्कार करून पट्टणीं परत आले. पुढे कालानुसार हैं व्रत यथाविधि त्यांनी पाळून उद्यापन केलें. त्यायोगें त्या दोघीहि महैश्वर्य संपन्न होऊन योग्यरीतीनें संसार सुखाचा पूर्ण अनुभव घेतल्या. शेवटीं दीक्षा घेऊन घोरतपश्चर्येनें सर्वार्थसिद्धति जन्मून तेथील सुख भोगूं लागल्या.